႐ူပ၊ အ႐ူပ ခ်မ္းသာ
႐ူပ၊ အ႐ူပခ်မ္းသာဟူသည္ ျဗဟၼာခ်မ္းသာေခၚ စ်ာန္ခ်မ္းသာ ပင္ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼာခ်မ္းသာဟု ဆုိသျဖင့္ ျဗဟၼာမ်ားသာ ခံစားႏုိင္သည္မဟုတ္။ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ဟူသမွ် ခံစား စံစားႏုိင္ေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္သည္။
ကာမခ်မ္းသာက ျမင္၊ ၾကား၊ ေမႊးၾကဴ၊ စားေသာက္၊ ထိေတြ႕ ရမွ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာမွာ ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ၾကည့္ဖုိ႔ ျမင္ဖုိ႔မလို၊ ၾကားဖုိ႔မလုိ၊ ေမႊးဖုိ႔မလုိ၊ စားေသာက္ဖုိ႔မလုိ၊ ထိေတြ႕ဖုိ႔မလိုဘဲ စိတ္ထဲတြင္ပင္ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကာမခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ား ေရာေထြး၍ ပူစပ္ ပူေလာင္ခ်မ္းသာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ ေဒါသ စေသာ ကိေလသာ အပူမ်ားကင္းသျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ပထမစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈ ထိနမိဒၶ၊ ယံုမွားမႈ ဝိစိကိစၦာ၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈ ဗ်ာပါဒ၊ ပ်ံ႕လႊင့္မႈ ဥဒၶစၥ၊ ပူပန္မႈ ကုကၠဳစၥ၊ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ကမစၦႏၵ စေသာ အပိတ္အဆုိ႔ အတားအဆီးမ်ား ကင္းစင္သျဖင့္ လြန္စြာမွ ခ်မ္းသာလွသည္။
ဒုတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေဖာ္ျပပါ နီဝရဏတုိ႔မွ ကင္းသည့္အျပင္ ေတြးႀကံမႈ၊ စိတ္ကုိ တြန္းတင္မႈ ဝိတက္ပါ ကင္းစင္သြား၏။ တတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ နီဝရဏ၊ ဝိတက္ တုိ႔အျပင္ သံုးသပ္မႈ ဝိစာရပါ ကင္းသြားသည္။ စတုတၳစ်ာန္က နီဝရ၊ ဝိတက္၊ ဝိစာရ တုိ႔အျပင္ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိပါကင္းသြားသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ေလးျဖစ္ေနေသးသည္ကုိကား ဆင္းရဲေသး၏။
သုိ႔ျဖစ္၍ စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ပီတိကုိပါ ပယ္လုိက္၏။ သုခခ်မ္းသာမႈေလးႏွင့္ ဧကဂၢတာ တည္ၾကည္မႈေလး ႏွစ္မ်ိဳးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာအေနျဖင့္ စိတ္ထဲမွ သုခေလးျဖစ္ ခ်မ္းသာေနသည္ကုိက ဆင္းရဲ ေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာက သုခကုိပါ ထပ္ပယ္ကာ ဥေပကၡာႏွင့္ ဧကဂၢတာ သေဘာႏွစ္မ်ဳိးသာ က်န္ေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တည္ၾကည္မႈ စိတ္အစဥ္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။ အ႐ူပခ်မ္းသာသည္ ဤ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာထဲ တြင္ပါဝင္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာတုိ႔သည္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သည့္ ခ်မ္းသာ မ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာ့သက္တမ္း ေလးပံုတစ္ပံုမွ် အသက္ရွည္ၾကေသာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာဘံုက ျဗဟၼာမ်ားသည္ ပထမ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အဟာရသည္ ပီတိသာျဖစ္သည္။ စ်ာန္စိတ္ႏွင့္သာ အသက္ထက္ဆံုး တည္ၾကသည္။
ဒုတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတို႔သက္တမ္း ႏွစ္ကမၻာ၊ ေလးကမၻာ၊ ရွစ္ကမၻာပတ္လံုး ဒုတိယ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ တတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတုိ႔သက္တမ္း (၁၆)ကမၻာ၊ (၃၂)ကမၻာ၊ (၆၄)ကမၻာပတ္လံုး တတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾက၏။
စတုတၳစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္းကမၻာ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ ေလးေထာင္၊ ရွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ပတ္လံုး စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၾကသည္။
အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္း ကမၻာႏွစ္ေသာင္း၊ ေလးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္း၊ ရွစ္ေသာင္း ပတ္လံုး သူတုိ႔ဆုိင္ရာ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။
အသညသတ္ျဗဟၼာတို႔သည္ ႐ုပ္တရားသာရွိ၍ နာမ္တရား မရွိၾက။ အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ နာမ္တရားသာရွိ၍ ႐ုပ္တရားမရွိၾက။ ယင္းျဗဟၼာႏွစ္မ်ိဳးလံုးသည္ တရားမနာႏိုင္။ တရားထူးမရႏုိင္ၾကသျဖင့္ မျပစ္ရွိေသာ အရပ္ေဒသ ကုိေရာက္ေနၾကရသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳး ဆုေတာင္းခန္း၌ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးဆုိရာတြင္ အသညသတ္ျဗဟၼာဘံုႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာဘံုတုိ႔ ပါ၀င္ေလသည္။
ဘုရားရွင္သည္ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာရန္ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုး ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ရွာေသာအခါ ေလာကီစ်ာန္ သမာပတ္ရွစ္ပါးရေအာင္ ညႊန္ျပခဲ့ၾကေသာ အာဠရ ရေသ့ ႏွင့္ ဥဒကရေသ့ တို႔ကုိ ေတြ႕ရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအခ်ိန္၌ ရေသ့ႏွစ္ပါးစလံုး အ႐ူပဘံုသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသျဖင့္ ဘုရားရွင္က (မဟာဇာနိေယာ ဝတ) အဆံုး႐ႈံးႀကီး ဆံုး႐ႈံးရေလၿပီ ဟု ၿငီးထြားေတာ္မူခဲ့၏။
ကာမခ်မ္းသာက ျမင္၊ ၾကား၊ ေမႊးၾကဴ၊ စားေသာက္၊ ထိေတြ႕ ရမွ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာမွာ ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ၾကည့္ဖုိ႔ ျမင္ဖုိ႔မလို၊ ၾကားဖုိ႔မလုိ၊ ေမႊးဖုိ႔မလုိ၊ စားေသာက္ဖုိ႔မလုိ၊ ထိေတြ႕ဖုိ႔မလိုဘဲ စိတ္ထဲတြင္ပင္ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကာမခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ား ေရာေထြး၍ ပူစပ္ ပူေလာင္ခ်မ္းသာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ ေဒါသ စေသာ ကိေလသာ အပူမ်ားကင္းသျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ပထမစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈ ထိနမိဒၶ၊ ယံုမွားမႈ ဝိစိကိစၦာ၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈ ဗ်ာပါဒ၊ ပ်ံ႕လႊင့္မႈ ဥဒၶစၥ၊ ပူပန္မႈ ကုကၠဳစၥ၊ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ကမစၦႏၵ စေသာ အပိတ္အဆုိ႔ အတားအဆီးမ်ား ကင္းစင္သျဖင့္ လြန္စြာမွ ခ်မ္းသာလွသည္။
ဒုတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေဖာ္ျပပါ နီဝရဏတုိ႔မွ ကင္းသည့္အျပင္ ေတြးႀကံမႈ၊ စိတ္ကုိ တြန္းတင္မႈ ဝိတက္ပါ ကင္းစင္သြား၏။ တတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ နီဝရဏ၊ ဝိတက္ တုိ႔အျပင္ သံုးသပ္မႈ ဝိစာရပါ ကင္းသြားသည္။ စတုတၳစ်ာန္က နီဝရ၊ ဝိတက္၊ ဝိစာရ တုိ႔အျပင္ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိပါကင္းသြားသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ေလးျဖစ္ေနေသးသည္ကုိကား ဆင္းရဲေသး၏။
သုိ႔ျဖစ္၍ စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ပီတိကုိပါ ပယ္လုိက္၏။ သုခခ်မ္းသာမႈေလးႏွင့္ ဧကဂၢတာ တည္ၾကည္မႈေလး ႏွစ္မ်ိဳးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာအေနျဖင့္ စိတ္ထဲမွ သုခေလးျဖစ္ ခ်မ္းသာေနသည္ကုိက ဆင္းရဲ ေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာက သုခကုိပါ ထပ္ပယ္ကာ ဥေပကၡာႏွင့္ ဧကဂၢတာ သေဘာႏွစ္မ်ဳိးသာ က်န္ေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တည္ၾကည္မႈ စိတ္အစဥ္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။ အ႐ူပခ်မ္းသာသည္ ဤ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာထဲ တြင္ပါဝင္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာတုိ႔သည္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သည့္ ခ်မ္းသာ မ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာ့သက္တမ္း ေလးပံုတစ္ပံုမွ် အသက္ရွည္ၾကေသာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာဘံုက ျဗဟၼာမ်ားသည္ ပထမ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အဟာရသည္ ပီတိသာျဖစ္သည္။ စ်ာန္စိတ္ႏွင့္သာ အသက္ထက္ဆံုး တည္ၾကသည္။
ဒုတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတို႔သက္တမ္း ႏွစ္ကမၻာ၊ ေလးကမၻာ၊ ရွစ္ကမၻာပတ္လံုး ဒုတိယ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ တတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတုိ႔သက္တမ္း (၁၆)ကမၻာ၊ (၃၂)ကမၻာ၊ (၆၄)ကမၻာပတ္လံုး တတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾက၏။
စတုတၳစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္းကမၻာ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ ေလးေထာင္၊ ရွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ပတ္လံုး စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၾကသည္။
အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္း ကမၻာႏွစ္ေသာင္း၊ ေလးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္း၊ ရွစ္ေသာင္း ပတ္လံုး သူတုိ႔ဆုိင္ရာ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။
အသညသတ္ျဗဟၼာတို႔သည္ ႐ုပ္တရားသာရွိ၍ နာမ္တရား မရွိၾက။ အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ နာမ္တရားသာရွိ၍ ႐ုပ္တရားမရွိၾက။ ယင္းျဗဟၼာႏွစ္မ်ိဳးလံုးသည္ တရားမနာႏိုင္။ တရားထူးမရႏုိင္ၾကသျဖင့္ မျပစ္ရွိေသာ အရပ္ေဒသ ကုိေရာက္ေနၾကရသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳး ဆုေတာင္းခန္း၌ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးဆုိရာတြင္ အသညသတ္ျဗဟၼာဘံုႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာဘံုတုိ႔ ပါ၀င္ေလသည္။
ဘုရားရွင္သည္ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာရန္ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုး ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ရွာေသာအခါ ေလာကီစ်ာန္ သမာပတ္ရွစ္ပါးရေအာင္ ညႊန္ျပခဲ့ၾကေသာ အာဠရ ရေသ့ ႏွင့္ ဥဒကရေသ့ တို႔ကုိ ေတြ႕ရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအခ်ိန္၌ ရေသ့ႏွစ္ပါးစလံုး အ႐ူပဘံုသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသျဖင့္ ဘုရားရွင္က (မဟာဇာနိေယာ ဝတ) အဆံုး႐ႈံးႀကီး ဆံုး႐ႈံးရေလၿပီ ဟု ၿငီးထြားေတာ္မူခဲ့၏။
(ဓမၼပိယဆရာေတာ္၊ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ)
ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။
0 comments:
Post a Comment